Верш Ёсць такі народ – Ліцвіны
Ад расейскай навукі імперскай
Адыходзьце, браце, хутчэй.
Нярускімі мордамі, кіруючая зверскімі,
Яна шмат пажэрла людзей.
Казалі яны, што іх злейшым ворагам
Заўсёды была наша Літва…
З Ліетувай, Украйнай
Аб нас у Еўропе ішла малва.
Нашапталі, у вушы ўвялі
Нашым простым людзям-сялянам,
Казалі:” Мы свабоду вам, браце, далі,
Мы добрыя,
А што вы нам?”
Знічтажалі народ наш ліцвінскі,
Атруцілі памяць хлуснёй…
Прыйшоў з мячом Сувораў-Екацярынскі
І сілай прымусіў, воляй сваёй.
Памяць – гэта не смецце,
Знічтожыць ушчэнт не зможа ніхто.
У радасці час, і ў яго ліхалецце
Народ будзе жыць і біцца з лухтой.
Раней, як Княства Літоўскае,
Хадзіла на княствы Русі,
З мячом і кап’ём, і з словам боскім
Ішлі нашы раці, гулі.
Час нікога не шкадуе,
Ён ідзе і хутка л’ецца…
Перамогу хітрэйшы смакуе,
Разумнейшы апошнім смяецца.
Покуль сіла і памяць пануе,
І душа з народам жыве,
Наша слова народ наш пачуе
І хлыне… і хлыне…
Ёсць нам выйсце… вузкае,
Але чуе народ беларускі.
Я крычу няпраўдзе згінь!
Будзе жыць народ ліцвінскі,
Калі жыве хоць адзін ліцвін…
(2 votes, average: 3,00 out of 5)