Аўтар Зінаіда Дудзюк

Чытаю “раёнку” – сляза на вачах Ад гэтай пачварнай абрэвіятуры. Плятуцца ў артыкуле словы панура, Што ўсіх паратуе і вылечыць […]

Горад асенні, горад настылы, Льдзіна пасцелі выстудзіць жылы, Нібы ў магіле на самым дне, Холадна мне. Ці засынаю, ці паміраю? […]

He прыляціць у мой куток зязюля, He абнадзеіць і не ўсцешыць слых. Счарнелыя дубы ў гаях паснулі Без гоману і […]

Засцілаецца далеч туманам, Засціць вокны сумота ў жальбе. Дзе ты, мой дарагі і жаданы, Як знайсці мне на свеце цябе. […]

Яшчэ хлапчук спазнаў ледзь-ледзь Соль словаў запаветных, Яшчэ яму расці, сталець, А маці шые ветразь. Мінаюць доўгія гады Ў турботах […]

Разводдзе сіні і разводдзе траў, Звініць паветра гоманам птушыным. Вясёлы конь пасецца на вяршыні, Бялюткі, бы адліты з серабра. Пад […]

He напісаць з замілаваннем верш Пра мой Дняпро, стамлёны і агорклы. Чым ён яшчэ, атручаны, жыве Пад позіркам біблейскай Чорнай […]

Расла нічыя сярод поля шырокага дзічка старая ўдавой адзінокаю. Вятры яе рукі круцілі, ламалі. У слоту дажджы, нібы пугі, хвасталі. […]