Аўтар Ксенія Валенда

Травень Як жа хораша навокал! Гэты бераг сінявокі, аксамітныя даліны спеюць травамі зялёнымі. І вясна гулліва-молада дзьмухаўцоў ссыпае золата ў […]

На беразе Дзвіны, высока ў акружэнні сонных дрэў, стаіць апошні з прыкладаў барока і слухае нячутны хваляў спеў. Ён зведаў […]

Засынае ноч. За акном вятры заплятаюць акно заінелым. Месяц белым віном апаіў яры, асыпае ўсё белым… белым… У пакойчыку ты […]

Час прыйшоў нам сыходзіць, мама. Не кладзі мне з сабою слёзаў, грошай мне не патрэбна таксама: не адкупішся імі ад […]

Свайму пакаленню На нас, народжаных на стыку двух стагоддзяў кладзецца цяжкая вага ад тых, што скончылі сваё і адыходзяць да […]

У майстэрні, у цішы незвычайнай, Бы ў храме нябачнага бога, Творыць майстар, даўно шкпінарам Тут прапахлі і столь, і падлога […]

Я жадаў на зямлі свабоды і аб праўдзе людской мроіў. Браў у рукі мушкеты і корды, толькі праўду не знойдзеш […]

На пустынных нівах не расце ільна, высеецца, хіба, зелле палына, высеецца, можа, малады лясок. На забытых пожнях час – за […]

Прыціхлая прырода засынае, Прыносіць лістапад спакой. Апошні ліст з галін злятае, Апошні сведка квецені былой. І ў люстры белае вады […]

Чалавек нараджаецца з песняй, Што пяе над калыскаю маці. З тою сумнай, тужліваю песняй, што пара прыйшла засынаці. На Каляды […]

Сябру… Развітаемся мы калі-небудзь, І шляхі разбягуцца па свету Пойдзеш зноў штурмаваць ты неба. Я – шукаць недзе вечнае лета. […]