Аўтар Катажына Ляўдацкая

Я народжаны дзеля таго, каб навучыцца рабіць адпаведныя вынікі… з усяго, што навокал…. з усяго, што дзейнічае на цела і […]

Я хачу проста знікнуць Так як знікае дзень у шале запаленых зор Так як знікае мрок у досвітках сумленнага заўтра […]

У восеньскай журбе зямля глытае слёзы Ізноў мінае дзень, каротшы кожны раз… Зноў залотое вецце скідваюць бярозы. І шэрае нямоты […]

Восень любіць ранкам запаліць цыгарэту заплюшчыць вочы і падумаць пра сваю адзіноту пра тое, што яна – восень кахання восень […]

Калі мы нараджаемся, нам безклапотна кажуць, што мы нарадзіліся людзьмі. Чаму так безклапотна? Таму, што мы не падобныя да малпаў? […]

Твайго шэпту было б дастаткова каб спыніць мяне аднаго толькі дотыку да засмагленых вуснаў Насмакаваўшыся ўдосталь тваёй абыякавасцю цяпер туляюся […]

Шклянка пустая гранёная з перасохлым нутром, салёнымі думкамі і каламутнай памяццю стаіць дзе паставілі, дзе кінулі, дзе забыліся, дзе ёсць […]

Адвернутыя твары глядзяць кожны у сваю далечыню у сваё мінулае у сваю талерку Адвернутыя твары рэдка паварочваюцца найчасцей калі зацякае […]

Мару ацаліць ад забыцця тую хвіліну калі жыццё ставалася вартым пражывання кожнага іншага шэрага дня таго дня які пражыўшы назаўсім […]

Апошні баль асеніі… Паўсюды таньчыць лісце, Зняважыўшы прыстойнасць ўсё круціцца шалёна. Стары тужлівы вальс нам вецер зноў насвіствае І кружыць […]

Найбольш балюча ненавідзець тых, каго кахаў, Каму належаў цалкам без астатку, Каму сваё жыццё плаціў у падатку, Каму з пакорай […]

На блакіце хтосьці бялёсыя плямы размазаў пальцамі сляды выцяраў быццам Засталася толькі зямля па якой яшчэ неўгамоннна блукаюць з’явы пахаваных […]

Яшчэ адна вясна …яшчэ адна вясна прыносіць яшчэ адну надзею на тое што жыццё распусціцца быццам першая пралеска што расстане […]

Я пакінула сэрца на гэтай зямлі, Што з дзяцінства Радзімай мне стала. Там, дзе ціха мне маці спявала”люлі”, Дзе пяшчотна […]

Мы марылі аб тым, каб свой жыццёвы шлях прайсці без слёз і засені пустэчы. Мы марылі аб тым, каб з-за […]