Аўтар Валянцін Таўлай

Грыміць кастрычніцкі салют… Здаецца – гэта гром Аўроры Ускалыхнуў здалёк зямлю. І, ззяючы, спадаюць зоры Пад гулкі, пераклічны залп, Каторым […]

Уздыхнулі Нёмана грудзі: – Вясна будзе! Вясна будзе! – Покліч скалыхнуў паветра, Адгукнуўся ў пушчы нетрах, І расплыўся, і загінуў… […]

Пакуль, сястрычка, падрасцеш І шлях пратопчаш свой жыццёвы, – На памяць вывуч гэты верш, Які складаю шчырым словам Не зразумееш […]

Мы цябе выглядалі з-за шэрых руін Воблік светлы твой снілі начамі ў астрогах І тужылі тугою магіл і краін Па […]

Чаго ж ты іржэш тут, мой конь чарнагрывы, Зямлю ўдараеш капытам? Яздок усё роўна не ўстане з магілы: Ён куляй […]

Ты ведаеш, розна бывае ў змаганні, цябе я вітаю з-за крат… Успомні, дзяўчына, вясну, і каханне, і сцежкі, і жыта, […]

Перадай, сасна, сасне – Немцам будзе блага: Не задрэмле, не засне Партызанскі лагер. Расшумеўся цёмны лес Над маўклівым логам – […]

Гэта ўсё – знаёмыя шляхі. Аглянешся – затанулі ўдалеч. На адных – палын расце глухі, На другія – зоры ападаюць. […]

Я дарос, пасталеў на вайне. І хоць свеціцца срэбра на скронях, Дзядзькам клічаш дарма ты мяне, – Першы раз галасую […]

Стаяць ля маладых гадоў, Ля чалавечага дзяцінства – Вялікі гонар, светлы доўг Настаўніцтва і мацярынства. Спачатку ў сэрцах прабудзі Цягу […]

Ідзе за годам год, Сівеюць людзі, хаты, – І ўсё ў ярме народ, А над шляхамі – краты. І ўсё […]