Аўтар Павел Місуна

Глядзіць паэт у супрацьлеглы бок таму, хто Мястра аніколі не пабачыў, але імя чыё ў вуліцах шматлікіх гарадоў, у якіх […]

День уносится в тень. Тень наступает на день. Грустно, когда из лета в осень. Из весны в лето куда веселей! […]

Шостым днём пасля Дзядоў На зямлю туман сышоў. І Расія барвавела, Ад хлапцоў-кібальчышоў. Спадароў тады прагналі, Перамог рабочы клас, Дзяды […]

Шаную светлыя нябёсы за тое, што магутны Бог Стварыў дзівосную істоту, яе Жанчынаю нарок. “Найлепшая палова свету” – вас клічам […]

Я пришел, несмотря ни на что, Я пришел, пред собою не глядя, В никаком совершенно наряде, Чтоб сказать вам: “Вы […]

На зыходзе сонца ўзнялася ўвырай Восенню бяскрылай сціплая душа. А па целе стылым, да зямлі туллівым, Хтосьці будзе плакаць і […]

З дзяцінства слаўнага куплеты. І толькі з дрэва – пісталеты. З вады ўсе кулі, на ўцеху. Гарматаў залпы – з […]

Вольнае паветра – на адлегласць метра! Па за ім бясконца – небасхіл ды сонца! Выйсце толькі трэба – рукі, кроў […]

Беларуская мадонна на зыходзе дня: З цеплынёй душы прыгожай у моры хараства. Усмешка паглынула думак мітуслівасць, У гармоніі сапраўднай – […]