Аўтар Ларыса Віннікава

Коўш Мядзведзіцы вісіць над уваходам у родны дом. Нашы вішанькі схіліліся над плотам. За вуглом – дзве фігуры. Шэпча ноч […]

Што натхненне дае і раздолле думкам, вершам, збалелай душы? Дзе паветра і сонца даволі ў разамлелай паўднёвай цішы? Гэта край […]

Успыхнулі зноў каштаны, восень здзівіўшы цветам. Буйна цвітуць каштаны, нібы хаўтуры лету. Свечкі дажджом халодным восень няшчадна тушыць, ветрам пяшчотных […]

Неба правісла ад колькасці зорак ледзь не да самай зямлі! Цягне Сусвет і ў 15, і ў 40… Там, у […]

А сёння ноччу навальніца мяне прыцяла да вакна. Такое і ў сне не сніцца, як мне здалося: я – адна! […]

Зоркі жне жнівень, кідае ў пракосы – зоркавы лівень расквеціў нябёсы. Шлях зор імгненны. І хто яго знае, колькі жаданняў […]