Верш БАБКIНЫ КАПРЫЗЫ
(з цыкла “Скаромныя пацешкі”
“Хутка прыйдзе святы пост”-
Кажа бабцы дзед Антось.
Прынясi глячок гарэлкi,
Вып’ю зараз замест грэлкi.”
Пасля шостай поўнай чаркi
Дзед храпе, як конь, на лаўцы.
А бабульцы (вось дык чорт),
Засвярбела пад вячор.
Сцягнула боты, потым порткi,
А там – грыбец такi гаротны.
Ляжыць, як змэнчаны мянтуз,
Раней жа быў казырны туз.
Мянтуз той бабка доўга мяла,
У жменi грэла, мiлавала.
Трэсла, цiскала, круцiла…
I дзе узяць, што раней была?
Спіць гаспадар стары, не чуе,
Што там робяць пад кашуляй.
Грыбец ляжыць, устаць не можа,
Вось дык нараканне, Божа!
А бабка круцiць, бабка верцiць,
Усiм сэрцам у цуд верыць.
I ў адчаi, што доўга мяла,
Рванула моцна i…. адарвала.
Ай, бабулька – то ж быў чорт!
Гадкоў сто амаль увячор.
Дзед не чуе – добра спiць,
Трэба ж мянтуза прышыць….. ПРАЦЯГ БУДЗЕ……
***
А мараль у байцы гэтай-
Спi цiхонька побач з дзедам
I нiчога не чапай!
Бо не трапiш, бабка, у рай!
Сяргей Брандт, 14.02.2014
(1 votes, average: 5,00 out of 5)