Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш Да радзімы бліжэй

Да сёмага неба, туды, на вяршыню,
Ад ласкі бацькоўскай, ад роднага дома,
Ад поля, дзе ўлетку цвіце канюшына,
Да зорак, што вабяць святлом невядомым,
Імкнёмся – у нас яшчэ сілы стае,
Ляцім – не забыцца б вяртання дарогу,
Бо гэткая радасць з вяршыні тае,
Калі без Зямлі, без цяпла, без парога.
Без верных сяброў, без каханых сваіх,
Калі навакол толькі неба і неба,
Мы будзем маліцца на матчын уздых,
На пах сырадою і жытняга хлеба.
Мы будзем маліцца – маленне не грэх.
Мы будзем шукаць для вяртання прычыны.
Як ластаўкам жыць невыносна без стрэх,
Так нам без радзімы пражыць немагчыма.
Мы будзем вяртацца да роднай зямлі,
Да кожнай смяшынкі і кожнай маршчынкі,
Да белых буслоў, прылятаюць калі,
А потым з буслянкі ўслед за аблачынкай
Кіруюцца дружна да іншых шырот,
На бераг паўднёвы, на бераг далёкі,
І, як развітальны, самотны акорд,
Чуваць яшчэ доўга над хатамі клёкат.
Пад клёкатам гэтым спяваць і расці.
Зямля! Да цябе прыпаду я ў знямозе:
Вазьмі маё сэрца, ды толькі ў жыцці
Мяне не пазбаў прыцяжэння зямнога.

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Верш Да радзімы бліжэй - Мікола Яцкоў