Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш Маршрутка

Хто не ездзіў на маршрутцы,
Той не ведае жыцця.
Дык паслухайце ж вы, людцы,
Як катаўся ў ёй і я.

На вакзале правінцыйным,
Дзе збіраецца народ,
Мае выгляд афіцыйны
Ўвесь наш местачковы зброд.

Вось стаіць хлапец з цыгарай
На ім шорты “адзідас”,
За плячом футляр з гітарай,
Едзе ў Мінск, а не ў калгас.

Шпрэхае нібы па-руску,
Толькі вось здалёк відаць,
Што не дасць яму ўжо спуску
Родная трасянка-маць.

“Гдзе, чыво, і как даехаць,
Чылавечыскій вапрос,”
Слоў чужых узяў ён вехаць,
Нібы пачак папярос.

Мову родную забыўшысь,
Думае, што гарадскі,
Добра хоць, што не напіўшысь,
Бо зусім памрэш з таскі.

Што, трасянка – дрэнна справа?
Не, шаноўны мой чытач.
Ўжо такая мовы з’ява
Гістарычная, прабач.

Засігналіла машына,
Абуджае сонны слых,
Шапаціць па камні шына,
Запрашае сесці ўсіх.

Расплаціліся па-ціху,
Новым і старым рублём,
Праклінае тое ліха
Наш вадзіцель за рулём.

Браў капейкі і чырвонцы,
Мацаў, правяраў на свет,
Узмакрэў, як жук на сонцы,
Покуль выдаваў білет.

Ну, уселіся, паедзем,
Будзь здаровенькі, вакзал!
Тут маршрутчык наш угледзеў
Велізарны самазвал.

Стой! Куды, птамаць, паехаў!
І вучылі дзе цябе!
Звонкае праз фортку рэха
Ўсім імпэту паддае.

Ўжо за горадам, на трасе,
Едзем моўчкі, цішыня,
Але ў дружнай нашай масе
Зазваніў мабільнік, тля.

У дзяўчынкі маладзенькай
І прывабненькай такой,
Абудзіў шалёнай песняй
Ўвесь грамадскі супакой.

Што званок там нестандартны,
Гэта людзі, паўбяды,
А вось дыялог – не жарты,
Ну дык, слухайце сюды.

– Слышишь ты, урод дебильный,
Не звони мне больше, мразь,
И забудь про мой мобильный,
А-то двину рылом в грязь.

Ўсе папутчыкі маўчалі,
Нейк няёмка, сорам стыд.
Быццам і не прыкмячалі
У размове той агід.

Тут якраз прыёмнік грымнуў,
Хвалі радыё бягуць
Павядаюць пра навіны,
Дыктары лухту нясуць.

Быццам будзе ўсё бясплатна
І жыві, не памірай,
Ўсё шыкоўна, акуратна,
Словам, не жыццё, а рай.

Але тут ужо эстрада
Праразае наш эфір,
Ад такога перападу
Хоць ты з галавой у вір!

Там без голасу і слыху
Выла нейкая “звязда”,
І з дэфектам мовы крыху
Пела ўсё пра “паязда”.

Тут яе змяніў хрыпаты,
Сіняваты шансанье.
Пеў пра карты і адкаты,
Рэстаран і аліўе.

Дзіка робіцца і жудка
Ад такіх душэўных нот,
Ёсць жа людзі і ў маршрутках
Мы ж таксама тут народ!

Ў даўні час і пры рабоце,
І ў дарозе запяюць,
Ды аб шчасці, аб турбоце
Песні ў шлях з сабой бяруць.

А цяпер такія песні,
Лепш сядзі у цішыні,
Слухай птушак напрадвесні,
Як прыйдуць святыя дні.

Так вось едуць ціха людзі,
Паглядаюць за вакно,
Што ў дарозе далей будзе
Раскажу вам заадно.

Дачнікаў відаць здалёку,
Вёдры, сажанцы з сабой,
Торбы ягад і укропу,
Іван-чай і зверабой.

Хто дамоў вязе ванзэлкі,
Хто цягае на базар,
Зосі, Клавы і Анжэлкі
Маюць з усяго навар.

Тут гляджу, што ўсе ў планшэтах,
У мабільніках, ой, страх!
Адурнела ўся планета,
Будзе наша справа швах!…

Ўжо не пішуць, не чытаюць,
А гуляюць у гульню,
Ў інтэрнэце прападаюць,
Посцяць розную фігню.

Ай жа, д’ябальская сіла
Той паганы інтэрнэт!
Каб цябе чума скасіла,
Хай бы адключылі свет!

Тут бабуля ціха кажа, –
Дзеткі, ці далёка ён,
Інтэрнэт, што думкі свяжа,
І каштуе мо мільён?

Бо калі ён недалёка,
То схадзіла б я туды,
Паглядзела сваім вокам
Гэтай вашай ерунды?

Кажуць, там як на базары,
Прадавай, або купляй,
Ёсць усякія тавары,
Толькі грошы ім давай.

Я б схадзіла хоць разочак
Ў інтэрнэтны магазін,
Паглядзела там сарочак,
Нітак, і для кавы млын.

Але ж пенсія такая,
Што аддам усё зараз,
Можа доля ўжо другая
Будзе мае дзеткі ў вас…

Засмяяліся, прымоўклі,
Кожны думаў пра сваё,
За вакном лісты пажоўклі,
Разгаралася святло.

Быццам тут мы не чужыя,
Кожны кожнаму сусед,
Покі на зямлі жывыя
Пакідаем добры след.

Так даехалі у згодзе,
Прамінуў кароткі час,
Растварыліся ў народзе
Ўсе папутчыкі нараз.

А маршрутка набірала
Новых пасажыраў шмат.
Што ў дарозе іх чакала
Ты ўжо ведаеш, мой брат!

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Верш Маршрутка - Уладзімір Мірончык