Верш Восьмы цуд свету
Кажуць, ёсць на зямлі ажно сем цудаў свету –
Так, здаецца, эліны злічылі калісь.
Ды між іх не стае цуду восьмага – кветак,
Што на глебе Радзімы маёй узраслі.
Толькі іх параўнаць, я лічу, немагчыма.
Наша дзіва дзівосней за ўсё, што ні ёсць.
Раз убачыш яго – і яно прад вачыма
Назаўжды застаецца – сама прыгажосць.
Наша ўцеха цвіце і зімою, і ўлетку.
Ні мароз ёй не шкодзіць, ні дожджыку душ.
Гэта рэдкасны цуд – незвычайныя кветкі –
Спалучаюць раскошу і велічнасць руж,
І пяшчотную сціпласць, амаль сарамлівасць,
Харашунь-незабудак, і ландышаў пах,
І ўскудлачаных ветрам рамонкаў гуллівасць,
І какетлівасць макаў у вольных лугах.
Летуценнасць валошак у золаце поля,
Трапятлівасць цюльпанаў – дарункаў вясны,
Жыццялюбства сон-кветак, што рвуцца на волю,
Да вясновага сонца праз зімнія сны.
І пагляд ганарлівы шыкоўнай півоні,
І настурак і браткаў вясёлых святло…
Ну ва што кожны з нас быў бы ўшчэнт улюблёны,
Каб такой мілаты на зямлі не было?
Паглядзіце ж вакол: на палетках Айчыны –
Наша радасць, любоў, наш і гонар, і цуд –
Чараўнічыя кветкі – дзяўчаты, жанчыны –
Разнастайнымі фарбамі шчыра цвітуць.
8.03.2013
(1 votes, average: 5,00 out of 5)