Верш Чатыры шляхі
Стаяла, драмала пад звон ручая,
Махамі абросшая, вёска мая.
А з вёскі,
Дзе ліплі страха да страхі,
Ляжалі чатыры пахмурых шляхі:
Ля возера,
Бору,
Праз рэчку
I гаць, –
Каторы з іх лепшы, не мог я сказаць.
А толькі, як помню сябе я малым,
Хадзіць давялося мне больш бараным.
Да голля,
Што золкам вецер гайдаў,
Трубу берасцяную я уздымаў.
Займалася рэха вышэй галавы:
То бор адгукаўся, як быццам жывы.
Ды вечарам познім,
За статкам кароў,
Варочаўся часта я ў слёзах дамоў.
Стаяў мне нязменна
Заўсёды ў вачах
Ля возера чорны, нахмураны шлях.
Пайшоў гэтым шляхам
Мой бацька салдат,
Пайшоў, не вярнуўся дадому назад.
Нямала прыносілі ў вёску тугі
З далёкага свету чатыры шляхі.
Нямала адгрукала
Чорных гадзін,
Ды шлях не забыць мне ніколі адзін –
За рэчкай;
Ён нам падабаўся усім,
На ўсход ён кірункам пралёг векавым.
Я помню, як коннік прымчаўся па ім.
Было гэта ўвосень.
За ім на ўвесь шлях
Гарэў, развяваўся праменісты сцяг.
А шляхам на захад,
Што звалі мы – гаць,
Прыйшлося панам і падпанкам ўцякаць.
З далёкае вёскі,
Па вольных палях,
Усіх нас да шчасця павёў кожны шлях.
Адходзілі мы і вярталіся ў дом –
Адзін трактарыстам,
Другі кавалём,
А хто аграномам, а хто лесніком.
I я, перайшоўшы
Паўсотні дарог,
Паэтам вярнуўся на родны парог.
Да сонца ўзнялася пад звон ручая
Калгасная, новая вёска мая.
Мінула ў нас многа гадоў залатых,
Тады ўзгадавалі дзяцей мы сваіх.
Ды выпалі годы
Пакутаў цяжкіх –
Чужынцы напалі.
Прагналі мы іх,
Касцямі на захад загацілі гаць;
Той шлях партызанскім мы сталі ўсе зваць.
I зноўку
Чатыры шляхі за сялом
Заліты Кастрычніцкім яркім святлом, –
Гамоняць прысадамі
З году у год,
Вядуць ў інстытуты,
Вядуць на завод
Адзіным кірункам, струменем жывым
Да самага сэрца Радзімы – Масквы.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)