Верш Святло студзеня

Нашто ж на зямлі
Сваркі і звадкі, боль і горыч,
Калі ўсе мы разам ляцім
Да зор? (М. Багдановіч)

Святло студзеня, гэта слёзы апраметнай,
Якія застылі, так і не дапяўшы зямнога долу.
Цяпло студзеня, гэта крыкі шалёных без мэты,
Якія пайшлі на вайну дзеля чужога дому.

Убранне студзеня, гэта студні сініх начэй зорных,
Якія апранае Поўня на рог Маладзіка перад сыходам.
Аблічча студзеня, гэта часопісаў аркушы модных
Свячэнне-лунанне перад вялікім вайны крыгаходам.

Крыж студзеня, гэта маўклівых абсягаў роспач,
Што птушкай жалобы міжзорны лятак пне да пекла.
І мы разам на ім, пакідаючы сцяг, волю і мову,
Рушым да новых Ліліт, Адамаў і Еваў.

(1 votes, average: 5,00 out of 5)

Ещё вершы:

Quo vadis – Куды ідзеш Ты, ў транты апрануты З вялікім болем ў стомленых вачох? – Іду па здзекі, гвалты ды пакуты, […]...

Ты паклічаш, ты пазавеш *** Ты пакліч мяне. Пазаві. Там заблудзімся ў хмельных травах… Пачынаецца ўсё з любві, Нават самая простая ява. Я. Янішчыц […]...

Нашто? Сёння дождж ліецца з вокан І я пакутую адзін… Ты, мабыць, ужо далёка – Пайшла за безліччу гадзін… Нашто, нашто, […]...

Тры дні нараджэння Тры дні нараджэння З днём нараджэння, Максімка, Пятага студзеня сёння, Цябе ўжо чакае машынка, Хутчэй, бо браты “угоняць”. З днём […]...

Не задзімай свае святло! Не задзімай сваё святло! Не рві духоўную аброць! І, як бы цяжка не было, Ў абдымкі цемры не сыходзь. Нясі […]...

Перад табой не стану на калені Перад табой не стану на калені, а мо і стану, плюнуўшы на ўсё. ды ўсё ж мае пачуцці не змярцвелі, […]...

Малох Гэта не дождж са стрэх, Гэта – людскія слёзы, Гэта – вялікі грэх Хмарамі між бярозаў. Гэта крыві агонь, Не […]...

Ці гэта святло Ці гэта святло – асвятляльна пісаць, Калі ў табе цемра? Ці мёд гэта – смачна намазваць радкі, Калі ў табе […]...

Перад Часам, нібы перад Богам Перад Часам, нібы перад Богам, Спавядаўся ва ўсім і ні ў чым. Перад Ра, Кукульканам, Сварогам – Перад боствам сваім […]...

Досьвед Досьвед – гэта гады, Якія ты пакінуў наступнікам у пакаленнях. Пачуцці – хвалі вады, Якую ты выпіў стагоддзі таму і […]...

Беларускія бабкі Яны бяруць аўтобус прыступам, загартаваўшыся з вайны глядзець на транспарт не турыстамі і ўвагай не ўзвышаць чыны. Амаль у кожнай […]...

Якія тут сосны! Якія дубы! Якія тут сосны! Якія дубы! Якія маліны! Якія грыбы! Якія тут студні з гаючай вадой! І на лугах у расе […]...

Твае святло Блішчыць у тваім ліхтарыку святло, І свеціш ты, зараза, мне ў вока. Ды я б прыняў, навошта мне яно? Але […]...

Крыж Я згубілася дзесьці далёка, Сам-насам засталася с сабой… Наваколля няма – адзінока, Толькі крыж уратуе святой. Толькі крыж мне маўкліва […]...

Усё Усе словы, якія я сказаў, Усе думкі мае не пачуты. Усе рэчы, якія я забраў, Ужо кожны дзень для мяне […]...

ВЕТЭРАНЫ Вас жыццё не спісала ў запас, Той мінулай вайны ветэраны, Ды няумольны прыспешвае час, І не гоіць салдацкія раны. Гэта […]...

Святло Давай запалім святло ўначы, У кватэры, дзе толькі я і ты. Будзем глядзець толькі ў вочы, Разглядваць у іх начныя […]...

Святло і цеплыня Гатовы цэлы свет я асвятліць сягоння: Агеньчыкі вачэй – нібыта ліхтары, А сэрцайка маё палае, як паходня. Святло і цеплыня […]...

ШТУЧНАЕ СВЯТЛО Бывае так працягла ноч, Што дню, здаецца, не саступіць Але будзільнік б’е чагосць, І ўжо няма чаго марудзіць. Я узнімаю […]...

Святло лучыны Святло лучыны… ********************************** Святло дзядулевай лучыны Душу дагэтуль грэе мне. Яно ў нядобрую хвіліну Заўжды ад болю захіне. І ўспамінаў […]...

Незразумелае Незразумеламу цяжка зразумець тое, аб чым гудзе ў сэрцы. Нават калі, які “разумень” цябе запрашае сэрца гэта з’есці. Не разабрацца […]...

Выключваеш святло і знікаеш Выключваеш святло і знікаеш. Навобмацак мо патрапіш – кранаеш. Твае рукі, мае сціскаеш, губляеш.. Зноў навобмацак..не мяне. Святло. Праява. Рэчы […]...

Святло галінкі Лісток. Галінка. Яры першацвет. Да сонца сокі выганяць галіну… Паўторацца ў ёй бліскавіцы след, Разгалістасць вясновай ручаіны, Нябачныя ў глыбінях […]...

Краіна, вартая любові Краіна, вартая любові, Дзяржава, вартая вайны… Чаму згадзіліся, панове, Надзець на ногі кайданы? Сваіх багоў нашто зракліся, А трон чужынцам […]...

Бачу гулкае святло вакзала – Бачу гулкае святло вакзала, Толькі хочу ўспомніць не экспрэс. Белы шалік маці мне звязала, Еду ў студзеньскі марозны лес. […]...

Пакой, святло, нямы радок Пакой, святло, нямы радок, у тым кутку крамешны змрок. Келішак кавы, кволы цень, І ў вачах ліхціць агень… Паветру прага, […]...

БАЛАДА ЮЛЬЯНА НЯМЦЭВІЧА (16.02.1758 – 21.05.1841) Ізноў зацішыцца маёнтак Скокі- Збіраешся ў дарогу, гаспадар. Паўзуць з усходу чорныя аблокі, І сонца ўсходзіць, бы […]...

Прыціхне ў прыцемках Прыпяць Прыціхне ў прыцемках Прыпяць. Журботна вясло прарыпіць. Калі ж тут нам сеці зарыбіць I колькі гадоў іх сушыць? Хваліцца і […]...

Каб толькі не было вайны Ёсць дума дум сялян такая, Дзе б толькі ні жылі яны, Як зерняты ў зямлю кідаюць: Каб толькі не было […]...

Нас па галовах секлі зоркамі Нас па галовах секлі зоркі Чэргамі – У чэрвені, У вечаровым чэрвені… Смерць хадзіла Гаспадаром. Быў крык, Быў плач, Быў […]...

У парыве вечнага імкнення У парыве вечнага імкнення, Блукаў па краю пустаты, Шукаў я там душы свячэнне, Крыніцу светлай чысціні Я верыў, марыў, спадзяваўся, […]...

Ад спёкі летняй Ад спёкі летняй Дол ачах. Буслы спачылі За ракою На цёплых Жнівеньскіх стагах У насцярожаным Спакоі. Туман, Асмужаны ледзь-ледзь, Плыве […]...

Плакучая вярба Загінуў недзе ў вайну сыночак. Бядуе маці: – Нашто мне вочы, Каб толькі плакаць век нешчаслівай! Нашто мне рукі, калі […]...

Volksgeіst (Нацыянальны дух) Нацыянальны дух Русі – Суровы і ледзяны фіёрд. Як Рыма першага арлы Як плейстацэну мастадонт. Я стаю цвёрда на зямлі […]...

Частка 3. Да 350-годзьдзя вайны Да 350-годзьдзя трынаццацігадовай вайны на Беларусі, (1654-1667г. г.). Беларусь такая стала Пасьля гэтае вайны: Пад накінутым арканам, Народ прымусам вялі. […]...

Сто з ста Куля ў галаве засела, яшчэ пасля той вайны. Не бачыла куды ляцела і трапіла у чужыя сны. Той год, тая […]...

Скарбніца Як шмат гармоніі ў прыродзе, Ўсё ў ёй прыгожа і чароўна. І нібыта па маўлівай дзіўнай згодзе Сваёй чаргой ідзе […]...

Ты мяне навучыў любіць Ты мяне навучыў любіць, Верыць зноў, спадзявацца разам. Гэта штосці большае, чым любоў, Гэта нібы пытанне ўсім адказам. Гэта нібы […]...

На белым палатне зімы На белым палатне зімы, Дзе дрэў графічныя карункі, Сябе саміх шукаем мы, Нібыта лёсу падарункі. І заканчэння не відно Ў […]...

Туды Невядома нікому з нас, Што чакае нас сёння, заўтра, Нам пра гэта разкажа час, А тады нашто мы жыццё выпіваем […]...