Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш Сум па малой радзіме

Сум па малой радзіме
(маёй свекрыві
Фене Аляксандраўне)

Старэйшы ў Мінску мае сын куток,
Дачцэ шле маці пісьмы ва Украіну.
З траіх дзяцей малодшанькі сынок
Сваёй зямлі не здрадзіў, не пакінуў.

Змірылася. Даўно так павялося,
Бо кожны мае права жыць, дзе хоча.
Пратоптваць сцежку ў людзі давялося
І ёй самой з сям”і яе сірочай.

Даўно б ужо пакінула сяло,
Бо і ў яе радзіма ёсць на свеце.
Сюды калісь замужжа прывяло,
Ды муж памёр, раз’ехаліся дзеці.

Гаворыць маці (смутак у вачах):
“Так хочацца туды, дзе пупавіна,
Так многа успамінаў па начах…
Але ж і тут мой дом, сям”я тут сына”.

На Ганцаўшчыне болей пражыла,
Ды Нёмана ёй сняцца берагі–
Куток свой родны ў сэрцы зберагла,
Да скону дзён ён самы дарагі.

2001 г.

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Верш Сум па малой радзіме - Ніна Кавальчук