Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш Жнівень сыходзіць

Жнівень сыходзіць…
На ціхіх ракітах
Парасцярушана мяккая вохра.
У ізумрудных густых аксамітах
Ірдзее атава азябла і мокра.
І ледзьве чутна на ветрыку ціхім
Дзягіль схіляецца да маргарыткі…
Як невыказаны смутак бусліхі –
Лугу пажухлага стынуць набыткі.
Толькі аер, сонцацвет, лёгкі мятлік,
Моцным карэннем счапіўшыся ў згодзе,
Быццам руплівы, натомлены ратнік,
Скарыцца не хочуць прыродзе.
Чырванню, сонцам, брыльянтамі ў росах
Луг акрапілі яны ў цішыні…
Багаславенны ж вы будзьце ў нябёсах,
Красак апошніх жывыя агні.
Багаславенныя ж будзьце, і годы,
На пераходзе у бабіна лета –
Як найярчэйшыя краскі прыроды,
Як завяршальны радок у санета.

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Верш Жнівень сыходзіць - Ніна Аксёнчык