Верш Аб каханьні
Аб каханьні.
Каханьне голаву стлуміць,
Закрые сьвет, замрочыць душу,
Пад ногі таліцай* зьбяжыць,
Не вытрымаў такой прымусы.
Як безназоўнае ўсё,
Што творыць радасьць і ўцеху,
Яно зьнікае быццам сон –
Нам застаецца… толькі рэха.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)Ещё вершы:
- Зноў… аб каханьні Зноў… аб каханьні. І цяпер непатрэбны пяшчоты, Бо жыцьця засталося на дых, Бо калядную торбу шчадротаў, Ад каханьня нягожа прасіць […]...
- Яшчэ раз аб каханьні Яшчэ раз аб каханьні. Такая бывае нястача Як роспач глытаеш набгом, Душа ці сьмяецца, ці плача, Каханьню папаўшы ў палон. […]...
- Зьнікае люд Зьнікае люд. Зьнікае час. Зьнікаюць тыпажы І сьведкі. Зьнікае ўсё, Што жывіць нас, Сілкуе Непаўторных гэткіх. Аціхне гуд І твой […]...
- Я КАХАЮ! Я Кахаю – маё ў гэтым шчасьце! Я Кахаю – маё ў гэтым гора… Я з Каханьнем ня бачу нянасьця! […]...
- Творчасць У майстэрні, у цішы незвычайнай, Бы ў храме нябачнага бога, Творыць майстар, даўно шкпінарам Тут прапахлі і столь, і падлога […]...
- Не са злосьці – па звычцы такой Не са злосьці – па звычцы такой – Глыб нябесная сьвет аплёўвае. Што за радасьць яе, сталёвую, Павітаць і ўпісацца […]...
- На гэтай зямлі чалавечыне трэба На гэтай зямлі чалавечыне трэба Спакою душы над кавалачкам хлеба, Ды кволаму моцы прад доляй сваёй, Ад моцных спагаду ды […]...
- Чалавек адзін канае П. маці. Чалавек адзін канае… Чалавечае жыцьцё, Быццам нітачка льняная, Паміж небам і зямлёй… Чалавеку жыцьця мала, Гэтай нітачкі льняной, […]...
- Сэрцам да Сонца Птушка бачыць абшары ў палёце – Чалавек так не можа падняцца. Чалавеку толькі застаецца, Што на сэрца сваё спадзявацца. Ім […]...
- Грамнічная свечка Цельца зусім растапілася, выліўся воск у падспод кандэлябры, голасам роспачы з кліраса полымя творыць сусвет непаглядным. На ацалелай кнатовінцы – […]...
- Менск і МІнск Ён будзе жыць, покуль жывыя храмы, Усё часьцей там чутны сьценаў трэск, На фатаздымках бачны твае брамы, Забыты ўсімі старадаўні […]...
- Хай лопне, лясьне пузыром Хай, лясьне, лопне пузыром, Хцівасьці пустая радасьць, Што пустой велічыні шаром, Над маім народам надувалась. Яна вясёлкі засланіла – А […]...
- Але што ж Але што ж… І не йшло ты па роўнаму шляху, А заўсёды сваёй сьцежкай узбоч, Ні з каго не прасіла […]...
- Палатно Палатно. Як успаміны ніткі вяжуць Жыцьця былога палатно – Хлусьня ўсё: яно ракою, Як не было яго, сплыло. Не важыць […]...
- Максіму Багдановічу Чаму здараецца Ў жыцьці у нашым часта, Што лепшыя сыходзяць У нябыт, у цемру першымі?.. Бывае, толькі-толькі пачынае Дарунак Божы […]...
- Грэх Вуснаў дзявочых гарачы давер… Тут не ўладарыць каханне. “Божа, прабач, не хацеў я, павер…” – Звычная споведзь пад ранне. Хтосьці […]...
- Лета прайшло Над горадам шэрае неба, У вокнах ня гасьне сьвятло. Там лісьцем пакрылася глеба, Ды б’ецца матыль у вакно. Ён бачыў […]...
- Што было, то было Што было, то было, адышло, адгуло, і няма нам туды вяртання. Па вірах пранясло, паламалі вясло, але вытрымаў човен кахання. […]...
- Ад часоў, ад былых і нядаўніх Ад часоў, ад былых і нядаўніх, Нам аб тым не даецца забыць, Што запоўнены ежаю страўнік, Аб галодным не стане […]...
- Маналёг – Частка І (Быць альбо ня быць) Быць альбо ня быць? Вось у чым пытаньне: А, стрэлы і ўдары лёсу – ці вартыя яны трываньня? Ці мабыць […]...
- Бацькоўскі кут БАЦЬКОЎСКІ КУТ Дзе ножкі мае босыя ступалі, Трава найбольш гаючая расце, І на Купалле, быццам знічкі ўпалі, Найпрыгажэй тут папараць […]...
- Патапіў этап застойны Патапіў этап застойны Багна, бруд, ня даць, ня ўзяць. Чым шырэй твае абдоймы, Ты прасьцей цябе распяць. Молат. Звон цвікоў […]...
- Родны двор Родны двор апусьцеў, абязьлюдзеў, Не чуваць тут ужо тых галасоў, Што ўзгадваюць радасьць ці роспач, Усіx маіx пасталелых сяброў.. Моўчкі […]...
- У сцямнелых нябёсах У сцямнелых нябёсах, што свецяцца, як мільён светлячкоў над зямлёй, заблукала малеча-мядзведзіца у трох зорках ад маткі сваёй. Памігцела і […]...
- Век пражыць – не поле перайсці Век пражыць – не поле перайсці, А такому падлягаць іспыту: На каменні зернем прарасці I – зняможанаму ўстаць з нябыту. […]...
- Чорнвы воран – гаспадар Чаму быдло на ўсіх пасадах? Куды ні зірнеш – там брыдкі твар. Нейкіх смоўжжаў склізкія атрады. Хто тжа ў краіне […]...
- Сум генетычна разбаўлены ў нашай крыві “Сум генетычна разбаўлены ў нашай крыві” Леанід Дранько-Майсюк “Паэтаграфічны раман” Сум генетычна разбаўлены ў нашай крыві. Мне прапаноўваюць лекі: віно […]...
- ***Сплываюць гады чародамі *** Сплываюць гады чародамі, Сплываюць і не пытаюцца: Ці гнаўся наўслед за модамі, Гарбаціўся ці гультаіўся? Адзін веславаў ці параю […]...
- Я разьвітаўся зь дзяцінствам Хтосьці мне прашаптаў, што канец мой прыходзіць, Ну а я не спрачаўся, я і сам адчуваў. Да, дзяцінства канец усё […]...
- Бачу гулкае святло вакзала – Бачу гулкае святло вакзала, Толькі хочу ўспомніць не экспрэс. Белы шалік маці мне звязала, Еду ў студзеньскі марозны лес. […]...
- Каза і мядзведзь Любуюся на твой нумар. Мой ускосны натхняльнік. Мы б маглі пайсці з табой на Каляды. Але не, У мяне такое […]...
- Абыякавасьць Дзе чуйнасьць схібілась, спачыла – Там абыякавасьць пайшла, Там ежа сумленьню – суп нішчымный І прыдарожняя трава, Забойствы там, гуляе […]...
- Апалогія Быццам адзінокі, Быццам я ў цьме… Крочу я да шчасця, Крочу я ў сне… Быццам снегам белым, Быццам сонца свет […]...
- Пакліч мяне Як сьнег, надзеі промень тае, Ўзыйшоўшы, нібы зь нябыцьця І кожны дзень, як век, зьнікае С табой, нястрэтая, мая. Бы […]...
- Мне б да зор з табою дакрануцца Мне б да зор з табою дакрануцца, Рукі пераплёўшы паляцець… Ціха краем вуснаў усміхнуся: …Адзінота. Белая сумець. Пачакаць яшчэ я […]...
- Спакой марознай цішыні Спакой марознай цішыні, Павольна снег кладзецца. Імкліва адыходзяць дні І толькі застаецца журба па тым, што ўжо было, было-як сон […]...
- Беларуская вёска Вымірае, зьнікае ўшчэнт, І падобная ўжо да кіёска, Мой адвечны суцішаны боль, Беларуская родная вёска. Адыходзіць яна ў нябыт, Ды […]...
- Непатрэбнае хутка зьнікае Непатрэбнае хутка зьнікае, А што трэба цяжка знайсьці, Невядома, што замінае – Чалавечым марам цьвісьці. І ў пошуку шчасьця штодзённым, […]...
- Вецер лашчыць зімовую хмарку Вецер лашчыць зімовую хмарку Ён каханак яе і вястун. Даланёю падхопіць і шпарка Закалыша, гарэза-пястун. Валасы ёй расчэша лісліва, Клапатлівай […]...
- Жыццё і скон – адзін закон Жыццё і скон – адзін закон, І журавы лятуць на поўнач. Любоў, пісаная спакон, Заўсёды застаецца побач. Жыццё і скон: […]...