Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш Крывія

Крывія

…і мы на гэтай зямлі, у гэтым краю,
праходзілі ўжо раз росквіт высокай
самаістай культуры, якая загінула…
В. Ластоўскі “Лабірынты”

Ты не верыш ні ў сны,
ні ў паданні,
ні ў прывіды,
ды аднойчы прысніш
невядомую Крывію:
жыхароў яе вочы
з блакіту прамытага,
валасы – хвалі спелага
колеру жытняга.

Воі – спрытныя целам
і сэрцамі шчырыя,
іх абранніцы – нібы
з нябеснага выраю.
Між бароў і дуброў
над рачнымі абрывамі
існуе
медунічна-крынічная
Крывія.

Думкі там не спакушаны
рунаў скрыжалямі,
асвятляюць там душы
агні незгасальныя.
Запаветамі
кола жыццёвае дзейнасці
паміж працай,
вяселлем
і модламі дзеліцца.

Ім бліжэй
на дзесяткі стагоддзяў
да ісціны.
Зоркі моўчкі варожаць
над лёсамі іхнімі.
З-за вякоў, што ўжо потым
пакрышацца крыгамі,
даганяе нас рэхам
арыйская Крывія.

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Верш Крывія - Мікола Кандратаў