Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш Апалогія

Быццам адзінокі,
Быццам я ў цьме…
Крочу я да шчасця,
Крочу я ў сне…

Быццам снегам белым,
Быццам сонца свет —
Распахнуў далоні
Часу хуткі бег.

Ен спяшыць – не спыніш.
Не звярнуць яго!
Толькі шчасця клічышь,
А ў адказ адно:
“Не шукай не трэба,
Страціў ты ключы,
Ад раднога міра —
Ад сваёй душы”

Я стаміўся бегчы,
Я хачу заснуць.
Я даўно не першы,
Сонца жжэ мне грудзь…

Я стаміўся плакаць,
Я стаміўся зваць…
Што мне засталося?
Толькі паміраць…

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Верш Апалогія - Крывіч Вольны