Верш Паэзія
Паэзія… каб застацца
Успамінам на сьценах жыцьцёвых,
Раздаць па кавалачках сэрца
І адрадзіцца новым…
Паэзія… каб здолець
Сябе адшукаць і страціць
У змаганьні за мейсца і долю,
У спробах у плынь патрапіць…
Паэзія… каб зьведаць
Суплёт невядомасьці сьвету,
Глядзець вачыма іншымі
На сонца, неба і вецер…
Паэзія… каб адчуць
За плячамі сваімі крылы,
Ляцець над прасторай гукам
І напаўняцца сілай…
Паэзія… каб мроіць
І паэзія…каб любіць.
Мы, пэўна, усе паэты,
Паэзія… каб жыць…
(1 votes, average: 5,00 out of 5)Ещё вершы:
- Хоць маё вершаванне – яшчэ не паэзія Хоць маё вершаванне – яшчэ не паэзія, А ўсяго толькі спроба радкі рыфмаваць, Але ўпэўнена: дух, абудзіўшыся гейзерам, І шэдэўрамі […]...
- БАЛАДА РЫГОРА СЕМАШКЕВІЧА (12.09.1945-11.06.1982) Паэты адыходзяць маладымі Не для таго, каб мы ў цыгарным дыме За пляшкаю самотнага віна Пра іх забытыя магілы […]...
- Калі надакучаць турботы аб хлебе Калі надакучаць турботы аб хлебе І сцэны відовішчаў стомяць маной, Свой позірк уверх падніміце – у неба – І многае […]...
- Памяці Янкі Сіпакова 10 сакавіка 2011 г не стала Янкі Сіпакова. Вечная памяць і ўсенародная любоў і пашана добраму чалавеку і талянавітаму майстру […]...
- Колеры вянуць у Леце Вецер насіў вясны колеры, Вецер пафарбаваў неба. Добра дзьмуў вецер для лётчыкаў, Ластавак чорных над глебай. Мілы, ты летняе сонца, […]...
- Класіка – Мой родны ліфт, як ты мне мілы… – шапчу, вярнуўшыся з дарог. Паэтам дадзеныя крылы, іх выбірае з лепшых […]...
- Падставіць голасу лісток Падставіць голасу лісток, Няхай сцякаюць гук за гукам I не кляцьба, і не зарок, Не боль, не гром і не […]...
- А мне здаецца, плакала зямля А мне здаецца, плакала зямля, Калі сыходзілі паэты… А мне здаецца, стогнамі вясна Ахутала сусветы… Табе здаецца, сонца і цяпло, […]...
- Выгод паэты на зямлі не маюць Выгод Паэты на зямлі не маюць, Той – замаўчыць. Той – рана упадзе. У Грузіі паэтаў паважаюць I любяць іх, […]...
- Нам па жыцьці так цяжка жыць Нам па жыцьці так цяжка жыць: Шукаць адказаў на пытаньні, Праходзіць праз выпрабаваньні, І быць сабой. Асобай быць. Нам цяжка […]...
- Canimus surdis* Рыма старога паэтаў, у неба ўзнёс горкі дым. Альфа згарэла і бэта – паэты спяваюць глухім. Горад стагоддзі прабудзе, дыхае […]...
- Наш шлях Журботныя прагалы, дзе ні гляну, I ў сёлах, і ў лясах. Гарэлы клён схіліўся да паркану, Сам чорны, як манах. […]...
- Паэты памiраюць маладымi Паэты памiраюць маладымi Ад пляшкi пiва цi ад цягi лет. Сягоння я не зарабiў абет… Паэты памiраюць маладымi. Завiснучыя ў […]...
- Звычайны звычай Звычайны звычай – Кантэкст кахання: Сядзець за кавай, Маўчаць да рання, Глядзець у кубак, Расказваць нешта, Смяяцца з жартаў – […]...
- Паэты, любыя, вы ўсё маглі Паэты, любыя, вы ўсё маглі! Агнём ласкавым налівалі склянкі. Якія прыгажуні ў вас былі! I вечары, яснейшыя за ранкі! Але […]...
- Спpоба пеpшай малiтвы Мой выток i мой апошнi вырай, прыпяцкiя неруш-берагi, дайце сiлы быць да донца шчырым у краiне восеньскай тугi; дайце крылы, […]...
- Табою ап’янёны (П’ю далей) Ніколі не забыць мне той вечар Калі праводзіў цябе дадому Дзьмуў халодны студзеньскі вецер Цемра нібы накрыла прастору Толькі свет […]...
- Паэты паміраюць тады Паэты паміраюць тады калі першы раз заблудзіць жывое слова і разаб’ецца пшанічнае рэха аб камень Паэты паміраюць тады калі ўсміхаецца […]...
- Ціхая паэзія Люблю я ціхую паэзію, Дзе не крычаць і не шумяць. Удумліва, а не гарэзліва Душу умее высвятляць. Люблю я ціхую… […]...
- Цяжар бясконцы ставiць у вiну Цяжар бясконцы ставіць у віну… Чаму няшчасна ты мая Радзіма? Мне боль твая цяпер не ў навіну! Без слёз мне […]...
- Восень едзе на рабым кані Восень едзе на рабым кані. Сярод свету – разветраны сад. Як калянае лісце калін, Вераснёўскі плыве зарапад. I адрынуты голас […]...
- Калі хвароба У цела нешта прарасло, І моцна лёгкія згубіла. Не ведаюць, адкуль прыйшло, Але здароўе падкупіла. І больш няма куды ляцець, […]...
- Асенні вецер Закляклы вільготны вецер Прытулку нідзе не мае. Вачыма ваўчынымі свеціць Асенняя ноч нямая. Спяваць ён і плакаць мусіць. Смутак – […]...
- Варта ў крылы паверыць свае Варта ў крылы паверыць свае, Трэба ў крылы свае паверыць, А нам смеласці ўсё не стае, Каб свой край на […]...
- Падае чырвонае лісьце Падае чырвонае лісьце Першы раз, як быццам бы апошні. Недапітая гарбата астывае У забыцьці. Ляжыць коўдра меланхоліі Пад нагамі тваімі, […]...
- Памяці Васіля Гадулькі Нізку вершаў не кінеш на плечы І на хлеб не намажаш, бы масла… Мо таму ў адзіноце й галечы І […]...
- З той пары З той пары, Як ты мне падарыла Маленькае сонца – дачку, Параўноўваць цябе Мне хацелася з нівай жывою, Што адведзена […]...
- БАЛАДА ПІМЕНА ПАНЧАНКІ (23.08.1917-02.04.1995) Ці плачу я, ці пяю, Ці размаўляю з матуляю- Песню сваю, мову сваю Я да грудзей прытульваю. П. Панчанка […]...
- Бясхмарнае неба бязвоблачнай далі Бясхмарнае неба бязвоблачнай далі, Тут птушкі ўранку сонца віталі, Тут жнівеньскі вецер гукаў навальніцу, Каб елкі паскідалі шапкі з ігліцы. […]...
- Князь – Чарадзей Пры чараўніцтве Вялікі князь нарадзіўся і адразу ў воўка ператварыўся Не будзе ваяра падобнага ў свеце Пераменаў зараз завыў вецер […]...
- Як гэта міла, як кранае Як гэта міла, як кранае – Глядзець на восень каля гаю. Лістоту вецер узвівае. Як гэта міла, як кранае. Лістота […]...
- Бушуе май Квітнеюць, пеняцца сады, Духмяны водар цешыць душу. Зязюля шчодрая гады Даруе, седзячы на грушы. Бушуе май і з кожным днём […]...
- Рукі маці Іх цалавала зямля Сваімі пясчанымі вуснамі I каласамі; Неба спякотай, вятрамі, дажджамі Іх цалавала. Пража нямала З іх выпіла ў […]...
- У вышыні пустой У вышыні пустой трывожна маім самотам. Паэт – гэта той, каго зразумеюць потым. Паэзія – неспакой, што шэпчаш нябёсам употай. […]...
- БАЛАДА АДАМА МІЦКЕВІЧА (24.12.1798–26.11.1855) У Завоссі залатая восень, А халера ў залатым Стамбуле. І табе ўжо не прыйсці ў Завоссе– Смерць цябе, паэт, […]...
- Чаго не убачыш вачыма Чаго не убачыш вачыма, Чаго не адчуеш душой, Таго уявіць не магчыма, Бо тое жыве над табой… Як птушка ў […]...
- Тры сотні – Да ўсе нармальна, маці, скора буду. Згатуй што-небудзь. Зараз, пачакай… Усе, ма. Трэба йсці. Я скора буду. Ня першы […]...
- Я ў лузе кветкі не сарваў ніводнай Я ў лузе кветкі не сарваў ніводнай, Ніводнай зоркі з неба не схапіў, І, па жаданню прымаўкі народнай, Ні разу […]...
- Чырвоная кропка Чырвоная кропка – бясконцасць, мы бога шукаем навукай… Ад моцы сваёй набываем бадзёрасць, распрануўшы дрыготкія рукі. Прыйдзе час, разгадаем бога […]...
- БАЛАДА КАСТУСЯ АКУЛЫ (16.11.1925– 29.01. 2008) Далёка Радзіма, як зорка Венера, Якая заўсёды ўначы прад вачыма Была, і ў душы не цямнілася вера, […]...