Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш Асака

Рвала вішні недаспелыя,
хваліла.
Салодкія, пунсовыя спяліла
маладому задаваку, што па ночы
і прысніць мяне не хоча.

Аднойчы вольны жораў занудзіўся
не па высях,
вінавата на парозе ён з’явіўся:
– Дай напіцца, прыгубіцца…

Ёсць крынічная вадзіца.
Паднясу яму кісліцы
з прыгаворам:
– Чым багаты, тым і рады.
Да аскомы пі, журботы памагаты.
Дзе ж смачнейшага піцення наспех возьмем?

Паскідала восень
з дрэў у садзе вобзем
вішні спелыя, аж чорныя бакі.
Іх аўсянкі падзяўблі ды шпакі.

Пі, мой згублены,
з’явіўся ты па часе:
я адна не раз гаркоты напілася.

Прыхінулася плячом да вушака.
Як валошка, дакранешся –
асака.
Плакуном асот калючы паглядзеў:
– Быццам мёду паспытаў.
Ды саладзей…

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Верш Асака - Данута Бічэль-Загнетава