Верш Нешта на літару “Ж
Ноч. Кватэра. На вуліцы цяпло.
Стаіш пад акном, дзе не гасне святло.
Там адчынены вокны і табе ўсё чуваць.
Музыка, гоман і людзі не спяць.
А ты ўсё стаіш. Пазіраеш у акно.
А дзесьці далёка ўсім усё адно.
Што ты там на вуліцы кудысьці глядзіш.
Што ты гэтак позна чамусьці не спіш.
Баляць ужо ногі, баліць у грудзях.
Абрыдла ўжо сумнявацца ў людзях.
Але ж няма моцы так проста пусціць.
Сказаць: Ну, ідзі..”. І сэрцам забыць.
Ты пойдзеш у след яшчэ не згубіўшы.
Тое святло і цяпло палюбіўшы.
Дарогаю доўгай з’явіцца шлях.
Убачыш свой доказ і заенчыць у грудзях.
І болей ужо сумнявацца не станеш.
Ты як надзея – была і растаеш.
Як снег гэты першы ў дзень ваш спаткання.
Было гэта шчасцем. Было і каханнем.
Але далей што будзе? Што далей? Пытанні.
Зноў роздум, дэпрэсія, пошук, спатканні.
І круг той замкнецца. Няма з яго выйсця.
Любіць стала цяжка і “хутка не мылься”.
Ходзіш па клубах, днём жа на працы.
Хапае і грошай на ўсе гэты “танцы”.
Што далей здараецца лепей не бачыць.
Жыццё так складаецца і нічога не значыць.
І зноў жа вярнулісь у кватэру сваю.
На першы твой позірк жывеш, як у раю.
Нікога няма, цішыня ды спакой.
Дазволена ўсё, хоць ты ляж або стой.
А далей сучасны позірк у Свет.
Камп’ютэр, наўтбук і ёсць інтэрнэт.
Жыццё тут спынілась, знайшло новы шлях.
Знаёмствы, сустрэчы, каханне ў “Сецях”.
Аднойчы ў момант адзін зразумееш.
Што старасць ідзе і кахаць не паспееш.
І у вугал прыціснешся ў “Клетцы” сваёй.
Няма ў ёй нікога, хоць ляж, ці хоць стой.
Пост Скрыптам:
Нічога табе не заменіць Любоў.
Ты вернешся колькасць разоў толькі зноў.
Кахай як жадаеш, каб цябе пакахалі.
Каб унукі жылі і таксама кахалі.
27.01.2011
(1 votes, average: 5,00 out of 5)