Верш Казаноўка

Успомніў Вёсачку Казаноўку.
Ліпень, лета стаіць на дварэ.
Вось на досвітку бацька зноўку
На рыбалку мяне бярэ.

Там ля вёскі лугі ў красках.
Водар, аж галава кружыць.
Так прыгожа, нібыта ў казках.
Дзесьці ўнізе рака бяжыць.

Цішыня, ўсё наўкол у тумане,
Зрэдку лопае рыба ў вадзе.
Вёска спіць за ракой, неўзабаве
Крыкнуў певень. Світанак ідзе.

Дзень настаў, прыпякае сонца.
Не дарма мы сюды прыйшлі.
Ўжо паўнюсенькае вядзерца
Ў якім плёскаюць галаўлі.

Раптам вецер, аднекуль хмары,
Гром, маланка б’е з краю ў край.
Мы схавалісь пад ясень стары,
Дождж лінуў, ну цяпер трымай…

Хмары зніклі таксама хутка,
Нібы хто іх развёў рукой.
Каляровай дугой вясёлка
Перакінулась над ракой.

І паветра духмяным стала
Нібы мёд, каб не дыхаў, дык піў,
А наўкол яшчэ лепей стала,
Так здаецца бясконца б і жыў.

З той пары і раней, і зноўку,
Многа ў рэчцы сплыло вады.
Але памятаю Казаноўку
Ды маленства свайго гады.

(1 votes, average: 5,00 out of 5)

Ещё вершы:

Сонца ўсходзіць над ракой Сонца ўсходзіць над ракой – Хоць вазьмі яго рукой. Толькі я яго не брала, Белу свету аддавала, Полю з лесам, […]...

Наўкол усмешкі раздаю Наўкол усмешкі раздаю: Усмешка — за усмешку. Нібы на востраве стаю — На веснавым узмежку. Лаўлю блазнотлівы прамень Рукой — […]...

Калыханка чалавеку Калыханка чалавеку Спі, чалавеча, табе нагадаю Вобраз вясёлкавы весняга раю. Вось зніклі клопаты, зніклі слязінкі, Граюць з калыскаю яблынь галінкі. […]...

Размова з адсутнымі Зноў спакою ўсю ноч Няма, Зноў надзея на сон Малая. Зноў, нібы чараўнік Ці маг, Я з адсутнымі Размаўляю. Размаўляю, […]...

МУЖЧЫНА Мужчына адбярэ спакой – І сэрца сціснецца, як птушка, Прыціснутая пад рукой. Ты згодна стаць яго вяснушкай, Намаляванай пад шчакой, […]...

Воцлаў (What’s love) Усе кажуць: хутка забуду, Што зноўку закіну я вуду Яшчэ на каго-небудзь з хлопцаў. Не вер! Бо кахаю я, Вацлаў! […]...

БАЛАДА ТАМАША ГРЫБА (19.03.1895-25.01.1938) Рыцар беларускае свабоды… Польскіх турмаў неспакойны вязень… З Залатою Прагай-назаўсёды, Хоць не думаў ты памерці ў Празе. Ты ж […]...

Карацелькі У марах пра адпачынак. -Эх, як я правёў бы лета, Каб не стала раптам інтэрнета!.. * Толькі наш мужык можа… […]...

Першы снег… На асенняе тло Першы снег… На асенняе тло… На прыспаныя цемрай палі… Нібы хтосьці чароўна святло Над самотнай зямлёй запаліў… Нібы ў небе […]...

Дзе ты, чарнавокая Дзе ты, чарнавокая, Блiзкая, далёкая, Светлая, падобная вясне? Можа ў гэты вечар Ты чакаеш стрэчы I таксама марыш пра мяне?! […]...

Першая фраза пра каханьне А з-за лясочку сарамліва Світанак запаўзае ў хату Вуркотным сакавіцкім хватам У паджарынах і пералівах. Рудапалоса ў запавесах – Крануцца […]...

Кудзеля Прадзе кудзеля, прадзе Мой лёс – ці то сумны, ці хуткі Не дасць мне апошняй мінуткі Каб зноўку пабачыць цябе. […]...

***Навакол – зямная прахалода *** Навакол – зямная прахалода. Дождж пайшоў спаволенай хадой. І сады ўздыхнулі, і гароды, Дажджавой абмытыя вадой. Ажылі прывялыя ўжо […]...

ФЛЮІДЫ Было, калі Дзянніца з Вечарніцай хісталі ціха па-над верхалінай нябёсаў дрэва вечнага жыцця. Употайкі пад перазвон крыніцы, хаваліся мы ў […]...

БАЛАДА ГРУНВАЛЬДСКАЙ БІТВЫ (15.07.1410) Пад латамі стальнымі крыжакоў Жывыя душы і жывая кроў, І ім, як нам, жыццё таксама міла, Але палюбіць сёння […]...

Сьняжынкі-парашуты Сьняжынкі-парашуты Кружляюць за вакном, Спаміж самотных дрэваў Шукаючы спакой. Паверце, шлях няпросты Зь нябёсаў на зямлю – Стамлёны пух бялёсы […]...

Не трымай за горла У пачуцьцяў моры ледьзьве не загінуў. Надзеі ветразь вызваліў з бяды. Ды закахаўся і сеў на мяліну. Быць на мяліне, […]...

Колеры вянуць у Леце Вецер насіў вясны колеры, Вецер пафарбаваў неба. Добра дзьмуў вецер для лётчыкаў, Ластавак чорных над глебай. Мілы, ты летняе сонца, […]...

Хмурыцца лета Хмурыцца лета… Ў нізінах Асока… Панікла, Пажоўкла- Зрабілася Цінаю… Душа Як застылая Хваля Ў мароз… Змерзла На ўзлеце, Надзей Не […]...

Восені кладзецца ліст журботны Восені кладзецца ліст журботны На сухія з чэрвеня брады. Неўпрыкмет у вырай незваротны Птушкамі ляцяць мае гады. Прамільгнулі чайкі дзён […]...

Вяртанне самой сябе Вера ў людзей Патухла як свечка Пад гнетам падзей… Забанена вечна Адна ва ўсім свеце Аднолькава смутна І зранку І […]...

Калі наўкол віхурацца завеі Калі наўкол віхурацца завеі, Перш, чым сказаць завучанае “не”, Не апускай заснежаныя веі, – Ты мерзнеш, прытуліся да мяне. У […]...

Лёс. Воля. Нацыя Лёс. Воля. Нацыя. Хмары. Над дахамі. Смерць. Радыяцыя. Чорнымі птахамі. Побач. Чарнобыль. І страшная хмара. Адольф Гітлер. Сталін. А лёс […]...

Пабеленая хата У залі прыёмаў зь белага мармуру, які адразу ашаламляе вочы, успомніў, як быў апраменены роднай хатай, пабеленай маці перад Вялікаднем....

Сэрца свету (Прысвячаецца Т. Дарошка) Альтанка – у воблаках бэзу. Дзівосны куток над ракой. Духмяны вятрыска-гарэза Суквецці варушыць рукой. Праменне струменіць скрозь […]...

Трымай за руку мяне, Божа Стаю каля прорвы, трымаеш мяне за руку. Здаецца, адпусціш на хвілю – і ўжо упаду. І быццам усё гэта сон, […]...

Канец лета Лецейка ты, лета, Гучна песня спета, Весела было! Бралі поўнай чарай Шчодрасць тваю, дары – Сонца і святло. Цешыла ты […]...

Па кроплях, як па прыступках Па кроплях, як па прыступках да Бога душу вядзеш. А можа табе толькі сніцца – нібыта на яве жывеш. Нібыта […]...

Першы гром Сабою сонца засланіўшы, Размову хмары пачалі, Што зіму доўгую, стаміўшы Сугробы снега забралі. Вятры ганяюць іх па небе, Бо ўсе […]...

Алене (прызнанне хлопца) Алена-красуня, Алена, Стаю ля цябе на каленах. У вочы твае пазiраю I бачу: таксама кахаеш. А помнiш ты нашу сустрэчу? […]...

Зноўку май Зноўку май… Зноўку май. Наўкола ў садах Водар кветак хмельны і духмяны. Я стаю з сыночкам на руках Каля нашых […]...

Залата напеву Анатолю Шпількову Залата напеву – зноўку лістапад. Сцішыліся дрэвы – хутка новы лад. І цябе ізноўку памяць агарне – кіне […]...

Веснавое Веснавое… *********************** Усмешка на твары, Мімозы галінка. Ты крочыш у мары Вясною, дзяўчынка. І сонейкам лашчыць Цябе сакавік. Наперадзе шчасце […]...

Актавы кахання Руды сітнік. Сіні глей. Сонца, нібы язь паджары. Зелень раскі. Бель лілей. Блякла-шэры колер хмары. Восень, нібы лагапед, вымаўленню вучыць […]...

Песьня сталёвае восені Плакаць, сьмяяцца ды лезьці са стогнам на сьцены, Сэрца з грудзей вырываць пасінелай рукой, Доўга бязглузда глядзець на надзьмутыя вены, […]...

Паддаецца не ўсё рэстаўрацыi – Аднавiце ранейшую памяць, – Рэстаўратара я папрасiў. Ён з усмешкай развёў рукамi: – Я не маю нi часу, нi […]...

Асенняя непагадзь Гарызонт сасоннікам расчэсвае Ветрам раскудлачаныя хмары, Залівае лістапад яшчэ свае Ўчора палымнелыя пажары. За акном ні проблеску, ні просіні, І […]...

Бес сэрца Паслухай мяне, паслухай! З душы табе рвуцца ў вуха, Праз вусны табе ў валасы – Галасы. Адтуль, з пустога пакою, […]...

За межамі Леты Два вогнішчы на тым баку І лодка, чорна-бездакорная. Крыху яшчэ і я змагу Разгледзець контур нечы чорны. Успомніў! Гэта ўсё […]...

БАЛАДА ІВАНА КОЗЕЛА (21.05.1928-30.01.1970) У кожным родны слове прыгажосць і сіла, І ў кожным слове кветка-папараць цвіце. І нельга жыць самотна і зусім […]...